เรื่องสุดซึ้ง อ่านจบน้ำตาแทบร่วง T^T

by micnivxx Sat Apr 25 2009, 12:19

ผมเอามาจากไหนก็ลืมแล้วอ่ะคับ ขอโทษทีคับ -*-

ผมมีแฟนอยู่หนึ่งคน เราเติบโตมาด้วยกัน เธอชื่อว่าโย คุงจิน ผมเรีอกเธอว่าจิน
ผมคิดกับเธอแค่เพื่อนมาโดยตลอด จนกระทั่งเมื่อปีที่แล้ว ตอนที่เราไป Club trip ด้วยกัน ผมพบว่าผมตกหลุมรักเธอให้สะแล้ว
ก่อนที่เราจะกลับจากที่ไปเที่ยว ผมได้สารภาพรักกับเธอ
ในไม่ช้า, เราก็กลายมาเป็นคู่รักกัน แต่เราสองคนรักกันในทางที่ต่างกัน
ผมสนใจแต่เธอเพียงคนเดียวเสมอ แต่ว่า ข้างกายเขา, กลับมีผู้ชายหลายคนเข้ามา
สำหรับผมแล้ว เธอเป็นผู้หญิงคนเดียว แต่สำหรับเธอ ผมอาจจะเป็นเพียง
ผู้ชายคนนึงเท่านั้น.....
"จิน, อยากไปดูหนังไหม" ผมถามเธอ
"เราไปไม่ได้"
"ทำไมเหรอ, หรือว่าต้องอ่านหนังสือที่บ้าน?" ผมรู้สึกถึงความผิดหวังที่เข้ามาในใจผม
"เปล่าหรอก, เรานัดกับเพื่อนไว้..."
เธอจะเป็นแบบนี้เสมอ
เธอพบเพื่อนผู้ชายต่อหน้าผม เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
สำหรับเธอแล้วผมคือ เพื่อนชายคนนีงเท่านั้น
คำว่ารัก แค่ออกมาจากปากของผมเท่านั้น
ตั้งแต่ผมรู้จักเธอ, ผมไม่เคยได้ยินเธอพูดคำว่ารักมาก่อน
ไม่เคยมีฉลองวันครบรอบสำหรับพวกเรา
เธอไม่เคยพูดอะไรตั้งแต่วันแรก และมันก็เป็นแบบนั้นต่อไป
100 วัน ก็แล้ว.....200วันก็แล้ว
ทุกวันก่อนที่เธอจะพูดคำลา, เธอจะแค่จะให้ตุ๊กตาตัวนึงกับผม, ทุกวัน, ไม่เคยตกขาด ผมไม่รู้ว่าทำไม
จนกระทั่งวันหนึ่ง
ผม:เออ, จิน, เรา....
จิน: อะไรเหรอ...อย่ามาอ้ำอึ้งหน่า, แค่พูดมา..
ผม: เรารักจินนะ
จิน:....เออ, เอาตุ๊กตาตัวนี้ไปแล้วก็กลับบ้านซะนะ
นี่เป็นการที่เขาไม่ใสใจคำ 3 คำของผม แล้วก็ส่งตุ๊กตาให้ผม
จากนั้นเธอก็หายไป, เหมือนกับว่าเธอกำลังวิ่งหนีผม
ห้องผมเต็มไปด้วยตุ๊กตาที่เธอให้ผมทุกวัน
ทีละตัวทีละตัว จนเต็มไปหมด
จนวันหนึ่งมาถึง, วันเกิดของผมตอนผมอายุ 15
ตอนที่ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้า ผมวาดฝันว่าจ่ะมีปาร์ตี้กับเธอ, แล้วผมก็ขังตัวเองไว้ในห้องนอน, รอโทรศัพท์จากเธอ
แต่ว่า......ข้าวเที่ยวก็แล้ว...ข้าวเย็นก็แล้ว.....ในไม่ช้าท้องฟ้าก็กลายเป็นสีดำ...เธอก็ยังไม่ได้โทรมา
ผมก็ไม่อยากที่จ่ะเฝ้าดูโทรศัพท์อีกต่อไป
จากนั้นประมาณตีสอง, เธอก็โทรมาหาผม แล้วก็ทำให้ผมตื่น เขาบอกให้ผมออกไปหาเขาที่หน้าบ้าน
ผมยังรู้สึกดี แล้ววึ่งออกไปหน้าบ้านอย่างมีความสุข
ผม:จิน....
จิน:นี่.....เอานี่ไป
อีกแล้ว, เขาให้ตุ๊กตากับผมอีกแล้ว
ผม: นี่อะไร
จิน: ไม่ได้ให้เมื่อวานนี้, ก็เลยต้องให้ตอนนี้, กลับบ้านก่อนนะ บาย
ผม: เดี๋ยว!เดี๋ยว! รู้ไหมว่าวันนี้วันอะไร?
จิน:วันนี้เหรอ? เออ?
ผมรู้สึกเศร้า, ผมหลงคิดว่าเธอจำวันเกิดของผมได้
เธอหันกลับไปแล้วก็เดินจากไปเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
จากนั้นฉันตะโกน
เดี๋ยว!
จิน: มีไรจะพูดเหรอ?
ผม: บอกเรา, บอกเรามาว่าจินรักเรา....
จิน: อะไรนะ!
ผม: บอกเรามาสิ
ผมทิ้งความอ่อนแอของผมไว้ข้างหลัง และจับตาเธอไว้
แต่ว่าเธอแค่พูดง่าย ๆ อย่างเหยือกเย็น แล้วก็ไป...
"เราไม่อยากพูด....ว่าเรารักใครง่าย ๆ ถ้าอยากได้ยินมากนักละก็ หาคนอื่นแทนเราซะ"
นั่นคือสิ่งที่เธอพูด แล้วเธอก็จากไป
ขาของผมรู้สึกชา...แล้วผมก็ทรุดลงไปบนพื้น เธอไม่อยากพูดมันง่าย ๆ
เธอทำอย่างนั้นได้ไง?

by micnivxx Sat Apr 25 2009, 12:22

ผมรู้สึกว่า...
บางทีเธออาจจะไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับผมก็ได้...
จากวันนั้น, ผมขังตัวเองในบ้าน และร้องไห้ แค่ร้องไห้
เธอไม่ได้โทรหาผม, ถึงยังไง ผมก็ยังรออยู่
เธอยังวางตุ๊กตาไว้หน้าบ้านผมทุก ๆ วัน
หลังจากเดือนนึงจากนั้น แล้วผมก็ไปโรงเรียน
แต่ว่าสิ่งที่ทำให้ความเจ็บปวดของผมกลับมาอีกครั้งก็คือ ผมเจอเธอบนถนนกับผู้ชายคนอื่น
เธอมีรอยยิ้มบนใบหน้า, แบบที่เธอไม่เคยมีให้ผมเห็นตอนที่เธอจับตุ๊กตาที่จะให้ผม
ผมวิ่งตรงกลับบ้านและมองตุ๊กตาในห้อง, แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา
เธอให้ตุ๊กตาผมทำไม?
เธออาจจะเอาตุ๊กตาพวกนี้มาจากผู้ชายบางคน
ด้วยความโมโหของผม ผมขว้างตุ๊กตาพวกนั้นรอบห้อง
ในทันทีทันใดนั้น โทรศัพท์ดัง มันเป็นของเธอเอง
เธอให้ฉันออกมาที่ป้ายรถบัสหน้าบ้าน
ผมพยายามจะทำใจให้เย็นลง แล้วเดินออกไปที่ป้ายรถ
ผมบอกกับตัวเองว่า ผมกำลังจ่ะลืมเธอ เรื่องของเราจ่ะจบลง
จากนั้นเธอเดินมาหาผม ในมือถือตุ๊กตาตัวใหญ่ ๆ เอาไว้
จิน:มุงวู, เราคิดว่านายจ่ะโกรธมาก แต่ว่านายออกมาจริง ๆ เหรอ?
ผมไม่สามารถหายเกลียดเธอได้ ผมทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วก็หยอกเล่นกับเธอ
ในไม่ช้าเธอก็ให้ตุ๊กตากับผมเหมือนอย่างเคย
ผม:เราไม่ต้องการมัน
จิน:อะไรกัน?..ทำไมหละ?
ผมรวบตุ๊กตาจากเธอแล้วก็โยนมันทิ้งไปบนถนน
ผม: เราไม่ต้องการมัน ไม่ต้องการอีกต่อไปแล้ว!!เราไม่อยากเจอคนอย่างเธออีกต่อไป!
ผมเอาทุกคำพูดจากข้างในของผมออกมา แต่ไม่เหมือนวัน อื่น ๆ ตาของเธอกลับส่าย
"เราขอโทษ" เธอพูดคำขอโทษด้วยน้ำเสียงเล็ก ๆ
แล้วเธอก็เดินออกไปที่ถนนแล้วก็หยิบตุ๊กตาขึ้นมา
ผม: โง่จริง! ทำไมหยิบมันขึ้นมา!!! แค่โยนมันทิ้งไป
แต่ว่าเธอไม่ได้สนใจ แค่เดินไปหยิบตุ๊กตาขึ้น

by micnivxx Sat Apr 25 2009, 12:23

จากนั้น.....
บรืน~บรืน~
ด้วยเสียงอันดัง สิบล้อคันใหญ่ก็วึ่งมายังเธอ
"จิน! หลบ! หลบออกไป!" ผมตะโกน...
แต่ว่าเธอไม่ได้ยินเสียงผม เธอก้มลงไปหยิบตุ๊กตา
"จิน!หลบไป"
บรืน~!!
ตูม!!
เสียงนั้น ช่างน่ากลัวมาก
นั่นคือวิธีที่เธอจากไปจากผม
จากไปจากผมโดยไม่เคยเปิดตาที่จ่ะพูดคำใด ๆ
จากวันนั้น, ผมจะต้องผ่านความรู้สึกผิดและความเศร้าเพราะว่าสูญเสียเธอ...
และหลังจากที่ผมใช้เวลา 2 เดือน เหมือนคนบ้า, ผมหยิบตุ๊กตาขั้นมา
มันคือของขวัญอย่างเดียวที่เธอให้ตั้งแต่เราคบกัน
ผมจำวันเหล่านั้นที่ผมใช้เวลาอยู่กับเธอ และเริ่มนับวันที่เราเคยรักกัน
1...2...3
...484...485....
แล้วก็หยุดที่ตุ๊กตา 485 ตัว
แล้วผมก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง พร้อมกับถือตุ๊กตาตัวนึงในแขนของผม
ผมกอดมันอย่างแน่น, ทันใดนั้น....
"ฉันรักเธอ~ ๆ"
ผมทำตุ๊กตาหล่น แล้วก็ช็อก...
ฉัน.รั..ก..เธอ??
ผมหยิบตุ๊กตาขั้นมาแล้วก็กดลงไปที่ท้องของมัน
"ฉันรักเธอ~ ๆ"
เป็นไปไม่ได้!
กดลงไปที่ท้องของตุ๊กตาทุกตัว แล้วข้าง ๆ ของผมเต็มไปด้วยตุ๊กตา
"ฉันรักเธอ~ "
"ฉันรักเธอ~ "
"ฉันรักเธอ~ "
คำเหล่านั้นออกมาไม่หยุด
ฉัน...รัก....เธอ...
ทำไมผมไม่รู้ตั้งแต่ตอนนั้น?
ว่าหัวใจของเธออยู่ข้าง ๆ ผม, ปกป้องผมไว้
ทำไมผมไม่รู้ตั้งแต่ตอนนั้น ว่าเธอรักผมขนาดนี้?
ผมหยิบตุ๊กตาอีกต้วหนึ่งใต้เตียง แล้วก็ กดท้องของมัน
มันเป็นตุ๊กตาตัวสุดท้าย ตัวที่ตกบนถนน
ยังมีคราบเลือดติดอยู่
เสียงที่ออกมาเป็นเสียงที่ผมคิดถึงมาก
"มุงวู...รู้ไหมว่าวันนี้วันอะไร? เรารักกันมา 486 วันแล้วนะ นายรู้ไหมว่า 486 คืออะไร? เราไม่สามารถบอกรักนาย....อืม...เพราะฉันอายเกินไป....ถ้านายให้อภัยเราและเอาตุ๊กตาตัวนี้ไป, เราจ่ะบอกว่า เรารักนาย...ทุกวัน...จนวันตาย
มุงวู...เรารักนาย...."
น้ำตาหล่นออกมาจากใจผม ทำไม? ทำไม? ผมถามพระเจ้า, ทำไมผมถึงเพิ่งมารู้ตอนนี้
เธอไม่สามารถอยู่ข้างกายผมได้ แต่ว่าเธอรักผมจนนาทีสุดท้ายของเธอ
สำหรับนั้น, และสำหรับเหตุผลนั้น...สำหรับผม...มันกลายมาเป็น ความแกร่ง....ที่จ่ะมีชีวิตอยู่อย่างสวยงาม